Giannis, looking at your work on your site, I remember your early photographs – the ones I saw when we first became friends on Facebook: even though the technique was clear, there was something very special about them. It can’t really be described but perhaps ‘vulnerability’, ‘dreamlike’, ‘tenderness’, and other similar words come close. You say that you were inspired by certain movements and that you wanted to give a painterly feeling to those pictures. What were those movements and what was the feeling that you felt was missing in photography?

My favourite period in art history is somewhere between impressionism and expressionism. I am fascinated by the abstraction, the freedom of expression in design and colour. But much more, I’m inspired by the fact that most of the artists of that period put their art above their lives, if you look at Van Gogh, Gauguin or Cezanne, for example.

Looking today at the photographs that you mentioned, I can see the qualities that you describe, but I confess that when I took them I was mainly focused on their external characteristics and that was all. What made an indelible impression on me, though, was the wonderful sense of creativity, the sense of being lost inside the process of making the photographs, since they came from multiple exposures in-camera, without using software. Quite simply, I felt like a little kid ‘painting’ with the camera! 

 Hearing your passion for painting, I can’t help wondering why it was that you ended up painting with the camera rather than with the brush. Do you identify as a photographer? 

Of course I identify as a photographer; we’re talking about photographs, after all. To be honest, I’d have to say it was probably by chance that I stuck with the camera rather than the paintbrush. If it turned out successfully, that’s due to the fact that the technical aspect of photography is very simple. It can be learned easily, which is not to say that the essence of the art is easy. That essence, I believe is its transformative capacity. The fact that something obvious, a brush stroke in painting or a chord in music, is transformed into something deeper that moves the viewer or the listener. In photography, I used to believe that this was difficult because the raw material is accurate depiction. Perhaps this is what pushed me towards an obviously painterly style that soon turned out to be a dead end. I came to feel that these photographs are perhaps the epilogue of a long period during which I was looking outwards!

 Moving on to your next work, we see that that ‘something’ is again present but now emerging from a different environment. It is a familiar place, the everyday. A world without colour and at the same time ‘dark’; a shadow world, I would say. The light fights its way in through the cracks while there is a lurking, imperceptible threat. How did this transition come about? 

There were two parts to it. The first was to do with the external characteristics of a new work, which I didn’t want to be reminiscent of any kind of painting or art. I thought that black and white would be perfect for this.

The second part basically grew out of a first, conscious connection of the image with myself. This was caused by the happy event of my daughter’s birth. When she arrived, it triggered the need for self-reflection.

I confess that to begin with, this journey was difficult and painful. I encountered memories, dreams, events and situations that awoke in me fear, anxiety and suffocating pressure. I can say with absolute certainty that because I was on that wavelength, the photographs simply happened in front of me, even in places where I had never taken them in the past. So from photographing only the mountains that I visited at the weekends, I started photographing my everyday life. I realised that these images were a mirror of myself but I didn’t like them, in fact to start with I didn’t want to show them to other people because I felt exposed. For the first time, I was consciously photographing my truth, or at least a part of it. The criteria of good or bad photography were at an end, as was a large part of my vanity over whether I was any good at what I did in relation to other people.

This situation bothered me for quite a while and although it gave me pictures, I felt that I had to share the whole burden. So then I had a long discussion with my partner, which really helped. From then on, these pictures began to decline; they happened increasingly rarely in front of me. As if sharing was the light that was fighting to come in through the cracks, and compassion and acceptance were the way out of the shadow world and the entrance to another world that was silent and mysterious.

 All of that is great and really interesting. I want to ask you how this conscious connection of the interior world and the image came about. I’m asking because nowadays there is a diametrically opposed perception about the making of the image, from the teaching of it too the viewing of it. The photograph is considered a separate object from its creator, subject to evaluation and criticism based on objective criteria. 

“There is only one single way: dive into yourself,” as Rilke urges us in Letters to a Young Poet. Tarkovsky talks about authenticity and inner truth in Sculpting in Time. Mytaras advises us, “The most important thing is to feel a work of art, not to understand it.” You know, the answers have been there for centuries, but unfortunately we continue to be wilfully blind to them. We know that the essence and the real beauty of the sea lies in its depths but we continue to show off by splashing about on the surface. Perhaps because the surface leaves space for comparisons, so whoever makes the biggest splash is the best.

To make the conscious link of the interior world and the image, you have to be ready for this dive within. Personally, I found that meditation helped, and going out into the natural world. But what helped most of all was my ‘apprenticeship’ alongside my now six-year-old daughter. I think that observing a child’s truth every day is the greatest education for anyone who wants to be an artist.

 Giannis, I’m very happy to hear these words from a father. It sounds like little Nefeli is doing a great job. I say that from looking at your next photographs. You’re in the natural world again but now you don’t need any special technique. That indescribable something that unfolds like a fairy tale in your work now seems bathed in a mysterious light. As you yourself say, the mystery no longer scares you. It is the path for you to go deeper into yourself. But I want to ask you something. How do you turn the sense of fullness that you say the void gives you into an image?

I think that as the conscious relationship of the creator with their work deepens, the more difficult it is to find the words to accurately describe their impressions of the world. One of the reasons I feel grateful that I’m a photographer is that I’ve managed to reconnect with nature. I’d say that I’ve developed an intimacy with the mountains of Rodopi. And through that, I experience sensations that I try to convey in my pictures. So, gradually emerging from the shadow world, I felt as if I was watching the dawn after spending the night in a dark forest. It was like walking on a bare mountain top shrouded in mist and being certain that the weather would improve and that I was following the right path. The void is the here and now, which is harmoniously intertwined with the above descriptions and experiences that seem like dreams or visions that now make me certain that they will have a positive outcome. I have these sensations (not the images) as an inner guide, tuning into them, and the photographs quite simply either happen in front of me or they don’t! As you rightly said, I no longer need any special technique, I let myself see the world directly!

 The same thing seems to occur in the next group of photos (again looking at your site), In the twinkling of an eye. Seeing them altogether, we have a visually realised world that is clearly your own. A world made with elements of this world but at the same time not of this world. It is as if it is enveloped in a fine mist of ‘disengagement’. A disengagement that is the search for an inner place. Is this, perhaps, in the end, the common denominator of artists (putting their art above everything else), which as you said, was a source of inspiration for you? 

The last series of photographs is very special for me. I feel that in a way it embraces and accepts all the previous work that we’ve been discussing. It includes images made through multiple exposure, a technique which, as I’ve told you, gave me a limitless sense of creativity. There are images that would comfortably fit in the series of black and white photographs of the shadow world. Finally, there are images of nature that radiate a sense of mystery. A new element, that of memory/nostalgia is added to the dream-like sense of the photographs, creating, as you said, a visually realised world that is wholly mine. 

This series is another stage on a journey, a dive within into a bottomless deep. I hope it’s bottomless, because perhaps in the end the way to the destination is what’s important. I give myself over to the magic of the trip, with sincerity and optimism. I tune in to the little boy travelling with his parents who remembered and enjoyed every moment of the journey, the images, the smells, the music on the radio. 

I’m not alone on this quest. All the creators that I’ve ever loved are with me: painters, photographers, and musicians. I’m linked with them by a common denominator, as you rightly said. As Rudolf Arnheim says, we are joined together by a valid way of looking at the world, one view of the holy mountain that offers a different image from every place but can be seen as the same everywhere! And the journey goes on.

 On this visual journey, one thing makes a particular impression on me. The fact that while there is a human presence, there are no faces. 

The complete absence of a human presence is something that could easily be seen in my early work. I’m an introvert and I think this is apparent in the works that we’re talking about. It’s no accident that for many years my only subject was images of nature. The human presence began to appear when I started to photograph my own environment. Even so, you’re right that there are no faces! I believe it’s an element that conveys a sense of mystery that personally excites me as an artist, even today! Beyond that, your observation made me recognise a reservation I have about standing right in front of someone. I think it’s an element that in time will change, it’s just that I’d like it to happen without being rushed or pressured into it, for the desire to appear by itself! But if it doesn’t happen, that no longer bothers me. You know, when this essential photographic dialogue first began inside me, I believed that I would change, that I would become ‘better’. I was wrong. Through this process, I began for the first time in my life to accept and to love myself for who I really am. And you might ask, ‘Who are you really?’ Well, I think that anyone looking sensitively at the pictures we’ve been talking about will have an answer!

 That’s clear, but the journey goes on, as you said before. And I think that the ‘who I am’ is reconfigured in greater depth and substance. I would therefore like to continue this discussion – as long as we are both able to of course – in some years’ time. For me it is particularly interesting to follow your journey. And to finish off this conversation I would like to ask you what kind of expectations you still have from the creative act, if any. 

To move and be moved, those are the expectations that I now have inside me. And for the creative fire to still burn within, for it still to be important for me to communicate my truth through photography.

But also to remain sensitive to those who honestly share their impressions of the world! To listen to their truth, to enjoy their creations. To continue to feel they are my companions on this journey searching for ‘the beauty that lies beneath the surface’.

These companions of course include you, Haris, and I’d like to take this opportunity to thank you very much for this platform and for your interest! I hope we will still both be well in some years, as you said, to continue this chat! Thank you!!

 Thank you Giannis for meeting with me. This conversation is interesting because if pictures are going to be accompanied by a text, I think it’s best if it’s by people who know from the inside out what they’re talking about. And I mean of course the people who make the pictures.

  Γιάννη κοιτάζω τη δουλειά σου στο site σου και θυμάμαι τις πρώτες σου φωτογραφίες – με αυτές που σε γνώρισα στο face book: αν και η τεχνοτροπία ήταν πρόδηλη μετέφεραν “κάτι” πολύ ιδιαίτερο. Δεν περιγράφεται με λόγια αλλά θα μπορούσαν να το πλησιάσουν λέξεις όπως ευαλωτότητα, ονειρικό, τρυφερότητα και άλλες σχετικές. Μας λες ότι εμπνεύστηκες από κάποια ρεύματα και ότι ήθελες να δώσεις ένα ζωγραφικό αίσθημα σ’ αυτές τις εικόνες. Ποια ήταν λοιπόν αυτά τα κινήματα και ποιό αυτό το αίσθημα που δεν το εύρισκες στην φωτογραφία ;

  Η αγαπημένη μου περίοδος στην Ιστορία της Τέχνης, είναι αυτή που εκτυλίσσεται κάπου ανάμεσα στην περίοδο του Ιμπρεσιονισμού και του Εξπρεσιονισμού. Με γοητεύει η αφαίρεση, η ελευθερία στην έκφραση, στο σχέδιο και το χρώμα. Πιο πολύ όμως με εμπνέει το γεγονός ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες εκείνης της περιόδου έβαζαν την Τέχνη τους πιο ψηλά από τη ζωή τους, βλέπε Βαν Γκόγκ, Γκογκέν, Σεζάν…

 Βλέποντας σήμερα τις φωτογραφίες που ανέφερες, αναγνωρίζω τις ποιότητες που περιέγραψες παραπάνω, ομολογώ πάντως πως όταν τις έκανα ήμουν επικεντρωμένος κυρίως στην αίσθηση των εξωτερικών χαρακτηριστικών τους και έμενα απλά εκεί. Αυτό όμως που έχω κρατήσει ανεξίτηλο μέσα μου είναι η υπέροχη αίσθηση δημιουργικότητας, η αίσθηση του να “χάνομαι’’ μέσα στη φωτογραφική διαδικασία, μιας και έχουν προκύψει από πολλαπλές εκθέσεις απευθείας μέσα από την κάμερα, χωρίς τη χρήση κάποιου λογισμικού. Πολύ απλά, ένιωθα σαν ένα μικρό παιδί που “ζωγράφιζε’’ με την κάμερα! 

  Ακούγοντας αυτό το πάθος για ζωγραφική μου έρχεται αυθόρμητα στα χείλη η απορία. Πως τελικά οδηγήθηκες και παρέμεινες στη “ζωγραφική” με την κάμερα και όχι σ’ αυτήν με τα πινέλα ; Υιοθετείς την ταυτότητα του φωτογράφου ; 

  Βεβαίως και υιοθετώ την ταυτότητα του φωτογράφου, άλλωστε για φωτογραφίες μιλάμε. Θα είμαι ειλικρινής και θα πω ότι παρέμεινα στην κάμερα και όχι στα πινέλα γιατί μάλλον έτυχε. Αν πέτυχε, οφείλεται στο γεγονός ότι η τέχνη της φωτογραφίας είναι πολύ απλή ως προς το τεχνικό της κομμάτι. Μαθαίνεται εύκολα χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι είναι και εύκολη ως προς την ουσία της. Και η ουσία στην Τέχνη πιστεύω πως είναι η μεταμορφωτική της ικανότητα. Το πως κάτι το προφανές, μια πινελιά στη ζωγραφική ή μία συγχορδία στη μουσική, μεταμορφώνεται σε κάτι πιο βαθύ που δονεί τον θεατή ή τον ακροατή. Στη φωτογραφία πίστευα πως αυτό είναι δύσκολο διότι η πρώτη της ύλη είναι η πιστή απεικόνιση. Ίσως αυτό με ώθησε σε μία πρόδηλη ζωγραφική τεχνοτροπία, η οποία πολύ γρήγορα με οδήγησε σε αδιέξοδο. Και κάπως έτσι, ένιωσα πως οι φωτογραφίες αυτές είναι ίσως ο επίλογος μιας μακράς περιόδου που “κοιτούσα’’ προς τα έξω.!

  Πηγαίνοντας λοιπόν στην επόμενη δουλειά βλέπουμε αυτό το “κάτι” να είναι παρόν αλλά τώρα αναδύεται από ένα διαφορετικό περιβάλλον. Είναι ένας τόπος οικείος, η καθημερινότητα. Ένας κόσμος χωρίς χρώμα και ταυτόχρονα “σκοτεινός” ένας κόσμος της σκιάς θα έλεγα. Το φως παλεύει στις χαραμάδες ενώ πλανάται μια ανεπαίσθητη απειλή (;)  Πως συνέβη αυτή η μετάβαση ; 

  Η μετάβαση αυτή είχε δύο άξονες. Ο πρώτος αφορούσε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας καινούργιας δουλειάς που δεν ήθελα να παραπέμπει σε οτιδήποτε ζωγραφικό-εικαστικό. Θεώρησα ότι το ασπρόμαυρο θα εξυπηρετούσε άψογα αυτό το σκοπό.

Ο δεύτερος άξονας είχε ως βασικό συστατικό μια πρώτη, συνειδητή σύνδεση της εικόνας με τον εαυτό μου. Αφορμή για αυτό αποτέλεσε το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης της κόρης μου. Ο ερχομός της πυροδότησε μέσα μου την ανάγκη μιας εσωτερικής αναζήτησης.

Ομολογώ ότι η αρχή αυτού του ‘’ταξιδιού’’ ήταν δύσκολη και επίπονη. Συναντήθηκα με αναμνήσεις, όνειρα, γεγονότα και καταστάσεις που μου προκαλούσαν φόβο, αγωνία και ασφυκτική πίεση. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι επειδή είχα συντονιστεί σε αυτές τις συχνότητες, οι φωτογραφίες απλά συνέβαιναν μπροστά μου, ακόμα και σε μέρη που δεν είχα ξανά φωτογραφήσει στο παρελθόν. Έτσι από εκεί που φωτογράφιζα μόνο τα βουνά που επισκεπτόμουν τα σαββατοκύριακα, άρχισα να φωτογραφίζω την καθημερινότητα μου. Οι εικόνες αυτές καταλάβαινα ότι είναι ο καθρέφτης μου όμως δεν μου άρεσαν, στην αρχή μάλιστα δεν ήθελα να τις κοινοποιήσω διότι ένιωθα εκτεθειμένος. Για πρώτη φορά φωτογράφιζα συνειδητά την Αλήθεια μου ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτής. Τα κριτήρια καλή ή κακή φωτογραφία είχαν λάβει τέλος όπως και ένα μεγάλο κομμάτι ματαιοδοξίας για το αν ήμουν καλός σε αυτό που έκανα σε σχέση με άλλους.

Αυτή η κατάσταση με ταλαιπώρησε καιρό και μολονότι έδινε εικόνες ένιωθα πως όλο αυτό το βάρος έπρεπε κάπως να το μοιραστώ. Έτσι ακολούθησε μία εκ βαθέων συζήτηση με τη σύντροφο μου που με βοήθησε πολύ. Από εκεί και έπειτα οι συγκεκριμένες εικόνες άρχισαν να φθίνουν, να συμβαίνουν ολοένα και πιο σπάνια μπροστά μου. Απ’ ότι φαίνεται το μοίρασμα ήταν το φως που πάλευε στις χαραμάδες, η συμπόνια και η αποδοχή ήταν η έξοδος από τον κόσμο της σκιάς και η είσοδος σε έναν άλλο, σιωπηλό και μυστήριο.

  Πολύ όμορφο και ενδιαφέρον όλο αυτό. Και θέλω να σε ρωτήσω πως έγινε αυτή η συνειδητή σύνδεση εσωτερικού κόσμου και εικόνας. Το ρωτάω γιατί στην εποχή μας υπάρχει μια εκ διαμέτρου αντίθετη αντίληψη για το γίγνεσθαι της εικόνας, από την διδασκαλία της έως την θέαση της. Η φωτογραφία θεωρείται  αντικείμενο ξεχωριστό από τον δημιουργό της που υπόκειται σε αξιολογήσεις και κριτικές βασισμένες σε αντικειμενικά κριτήρια. 

  “Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: βυθιστείτε μέσα στον  εαυτό σας” μας προτρέπει ο Ρίλκε στο ‘’Γράμματα για έναν νέο ποιητή’’. Για αυθεντικότητα και εσωτερική αλήθεια μιλάει ο Ταρκόφσκι στο ‘’Σμιλεύοντας το χρόνο’’. ‘’Το πιο σημαντικό είναι να αισθανθείς ένα έργο τέχνης και όχι να το καταλάβεις’’ μας συμβουλεύει ο Μυταράς. Ξέρεις, οι απαντήσεις έχουν δοθεί  εδώ και αιώνες, απλά συνεχίζουμε δυστυχώς να εθελοτυφλούμε. Ξέρουμε ότι η ουσία και η πραγματική ομορφιά της θάλασσας βρίσκεται στο βυθό της και συνεχίζουμε να πλατσουρίζουμε στην επιφάνεια επιδεικτικά. Ίσως γιατί η επιφάνεια αφήνει χώρο για συγκρίσεις, όποιος πετάει περισσότερα νερά είναι ο καλύτερος.

Βασική προϋπόθεση  για να κάνει κανείς αυτή τη συνειδητή σύνδεση εσωτερικού κόσμου και εικόνας, είναι να νιώθει έτοιμος για αυτή την βουτιά εκ των έσω. Προσωπικά με βοήθησαν κάποιες ασκήσεις διαλογισμού και αρκετές εξορμήσεις στη φύση. Κυρίως όμως με βοήθησε η ‘’μαθητεία’’ μου δίπλα στην εξάχρονη σήμερα κόρη μου. Το να παρατηρείς καθημερινά την Αλήθεια ενός παιδιού, νομίζω πως είναι το μεγαλύτερο σχολείο για όποιον  θέλει να ασχοληθεί με την Τέχνη.

  Γιάννη είμαι πολύ χαρούμενος ακούγοντας αυτά τα λόγια από το στόμα ενός πατέρα. Η μικρή Νεφέλη φαίνεται ότι κάνει σπουδαία δουλειά. Το λέω αυτό κοιτώντας τις επόμενες φωτογραφίες σου. Είσαι ξανά στη φύση αλλά δεν χρειάζεσαι πλέον καμία ειδική τεχνική. Αυτό το μη περιγράψιμο κάτι που σαν κόκκινη κλωστή δεμένη ξετυλίγει το έργο σου τώρα φαίνεται να λούζεται σ’ ένα μυστηριακό φως. Όπως λες και συ το μυστήριο δεν σε φοβίζει πια. Είναι ο δρόμος για να πας βαθύτερα στον εαυτό σου. Ωστόσο θέλω να σε ρωτήσω. Πως την αίσθηση πληρότητας που σου δίνει η κενότητα (όπως μας λες) την κάνεις εικόνα;

  Νομίζω ότι όσο βαθαίνει η συνειδητή σχέση του δημιουργού με το έργο του, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεθούν οι λέξεις που να περιγράφουν με ακρίβεια τις εντυπώσεις του για τον κόσμο Ένας από τους λόγους που νιώθω ευγνωμοσύνη που ασχολήθηκα με τη φωτογραφία, είναι ότι έχω καταφέρει να ξανασυνδεθώ με τη Φύση. Θα μπορούσα να πω ότι έχω αναπτύξει μια σχέση οικειότητας με τα βουνά της Ροδόπης. Μέσα από αυτήν βιώνω εμπειρίες-αισθήσεις τις οποίες προσπαθώ να μεταφέρω στις εικόνες μου. Βγαίνοντας λοιπόν σταδιακά από τον κόσμο της σκιάς, ένιωθα σαν να αντικρίζω τη χαραυγή μετά από μία διανυκτέρευση στα σκοτάδια ενός δάσους. Σαν να περπατάω σε μία γυμνή βουνοκορφή τυλιγμένη με ομίχλη και να είμαι σίγουρος ότι ο καιρός θα ανοίξει και ότι ακολουθώ το σωστό μονοπάτι. Το κενό είναι το εδώ και το τώρα, που περιπλέκεται αρμονικά με τις παραπάνω περιγραφές-βιώματα οι οποίες μοιάζουν με όνειρα ή οράματα που μου δίνουν πλέον τη σιγουριά ότι θα έχουν θετική έκβαση. Αυτές τις αισθήσεις (όχι τις εικόνες) τις έχω σαν οδηγό μέσα μου, συντονίζομαι σε αυτές και οι φωτογραφίες πολύ απλά ή συμβαίνουν μπροστά μου ή όχι!  Όπως πολύ σωστά είπες δεν χρειάζομαι πλέον κάποια ειδική τεχνική, “αφήνομαι’’ στην άμεση θέαση του κόσμου μας!

 Ωραία, το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και στην επόμενη ομάδα φωτογραφιών (κοιτώντας πάντα το site σου, In the twinkling of an eye). Βλέποντας συνολικά το έργο σου έχουμε έναν οπτικά υλοποιημένο κόσμο ξεκάθαρα δικό σου. Έναν κόσμο φτιαγμένο με στοιχεία του κόσμου μας αλλά και που ταυτόχρονα δεν είναι του κόσμου ετούτου. Σαν να τον τυλίγει ένα λεπτό άρωμα “αναχωρητισμού” ; Ενός “αναχωρητισμού” που είναι η αναζήτηση ενός εσωτερικού τόπου. Και μήπως εν τέλει αυτή είναι η κοινή συνισταμένη των καλλιτεχνών (έβαζαν την τέχνη πάνω απ’ όλα) που όπως μας είπες ήταν πηγή έμπνευσης για σένα ; 

Η τελευταία σειρά φωτογραφιών είναι πολύ ιδιαίτερη για εμένα. Νιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο αγκαλιάζει με μια αίσθηση αποδοχής όλες τις προηγούμενες δουλειές για τις οποίες συζητήσαμε. Περιέχει εικόνες που έχουν γίνει με πολλαπλή έκθεση, μια τεχνική για την οποία όπως σου είπα μου έδινε μια απεριόριστη αίσθηση δημιουργικότητας. Υπάρχουν εικόνες οι οποίες άνετα θα ταίριαζαν στη σειρά των ασπρόμαυρων φωτογραφιών, του κόσμου της σκιάς. Τέλος υπάρχουν εικόνες της φύσης που εκπέμπουν μια αίσθηση μυστηριακή. Ένα νέο στοιχείο, αυτό της μνήμης- νοσταλγίας έρχεται να προστεθεί στην ονειρική αίσθηση των φωτογραφιών δημιουργώντας όπως είπες έναν οπτικά υλοποιημένο κόσμο, ολάκερα δικό μου.  

Αυτή η σειρά είναι ακόμη ένας σταθμός μίας διαδρομής, μίας βουτιάς εκ των έσω σε έναν απύθμενο βυθό. Εύχομαι να είναι απύθμενος γιατί ίσως τελικά ο δρόμος για τον προορισμό είναι αυτός που έχει σημασία. Αφήνομαι στη μαγεία του ταξιδιού, με ειλικρίνεια και αισιοδοξία. Συντονίζομαι με το μικρό αγόρι που ταξίδευε με τους γονείς του, και θυμόταν και απολάμβανε την κάθε στιγμή της διαδρομής, τις εικόνες, τις μυρωδιές, τη μουσική από το ραδιόφωνο. 

Σε αυτή τη αναζήτηση δεν είμαι μόνος. Είναι μαζί μου όλοι οι δημιουργοί που αγάπησα και αγαπώ, ζωγράφοι, φωτογράφοι, μουσικοί. Με συνδέει μαζί τους μια κοινή συνισταμένη όπως πολύ σωστά είπες. Όπως λέει και ο Rudolf Arnheim μας ενώνει ένας έγκυρος τρόπος του να κοιτάζει κανείς τον κόσμο, μια άποψη του ιερού βουνού, το οποίο προσφέρει μια διαφορετική εικόνα από κάθε μέρος αλλά μπορεί να ιδωθεί ως το ίδιο παντού!  …και το ταξίδι συνεχίζεται.

 Σ’ αυτό το οπτικό ταξίδι μου κάνει κάτι ιδιαίτερη εντύπωση. Το γεγονός ότι ενώ υπάρχει ανθρώπινη παρουσία δεν υπάρχουν πρόσωπα ; 

 Η παντελής έλλειψη ανθρώπινης παρουσίας ήταν κάτι που εύλογα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος σε πρώιμες δουλείες μου. Είμαι εσωστρεφής ως χαρακτήρας και αυτό άλλωστε νομίζω ότι φαίνεται και στις δουλειές για τις οποίες συζητάμε. Δεν είναι τυχαίο ότι αποκλειστική θεματολογία μου για πολλά χρόνια ήταν εικόνες της φύσης. Η ανθρώπινη παρουσία άρχισε να εμφανίζεται όταν ξεκίνησα να φωτογραφίζω τον οικείο μου χώρο. Παρόλα αυτά σωστά παρατήρησες ότι τα πρόσωπα δεν υπάρχουν! Πιστεύω πως είναι ένα στοιχείο (η απουσία προσώπου) που προσδίδει μία αίσθηση μυστηρίου το οποίο προσωπικά με εξιτάρει πολύ καλλιτεχνικά, ακόμη και σήμερα! Πέρα από αυτό η παρατήρηση σου με έβαλε στο να αναγνωρίσω και μια δική μου συστολή, το να σταθώ ακριβώς απέναντι από ένα πρόσωπο. Πιστεύω πως είναι ένα στοιχείο το οποίο εν καιρώ θα αλλάξει, απλά θα ήθελα να συμβεί χωρίς βιασύνη και πίεση, να δημιουργηθεί αυτή η επιθυμία από μόνη της! Αλλά και να μην γίνει δεν με πειράζει πλέον. Ξέρεις, όταν ξεκίνησε αυτός ο ουσιαστικός διάλογος μέσα μου μέσω της φωτογραφίας, πίστευα πως θα αλλάξω, θα γίνω ‘’καλύτερος’’ Έκανα λάθος, μέσω αυτής της διαδικασίας άρχισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να αποδέχομαι και να αγαπώ τον εαυτό μου, για αυτό που είναι πραγματικά. Θα με ρωτήσεις, και ποιος είσαι πραγματικά? Ε λοιπόν, νομίζω πως όποιος σταθεί με ευαισθησία απέναντι στις εικόνες για τις οποίες συζητάμε πιστεύω ότι θα πάρει τις απαντήσεις του!

 Αυτό είναι ξεκάθαρο, ωστόσο το ταξίδι συνεχίζεται όπως ανέφερες προηγουμένως. Και το “ ποιός είμαι” νομίζω μετασχηματίζεται σε ένα ουσιαστικότερο βάθος και υπόσταση. Επομένως θα ήθελα να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα – να είμαστε πρώτα καλά βεβαίως – σε μερικά χρόνια από τώρα. Για μένα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον να παρακολουθήσω αυτό το ταξίδι σου. Και κλείνοντας αυτή την συνομιλία θα ήθελα να σε ρωτήσω αν και τι είδους προσδοκίες έχεις από αυτή τη δημιουργική πράξη. 

  Να συν-κινώ και να συν-κινούμαι, αυτές είναι πλέον οι προσδοκίες που τρέφω μέσα μου. Να παραμείνει άσβεστη η φλόγα της  ανάγκης για δημιουργία, να συνεχίσει να είναι σημαντικό  να κοινωνώ μέσω της φωτογραφίας την αλήθεια μου.

Αλλά και να παραμείνω ευαίσθητος δέκτης όσων με ειλικρίνεια μοιράζονται τις εντυπώσεις τους για τον κόσμο! Να αφουγκράζομαι την αλήθεια τους, να απολαμβάνω τις δημιουργίες τους. Να συνεχίσω να τους νιώθω συνοδοιπόρους μου σε αυτό το ταξίδι της αναζήτησης της “ομορφιάς του βυθού”.

Σε αυτούς τους συνοδοιπόρους συγκαταλέγεσαι φυσικά και εσύ Χάρη, και ευκαιρίας δοθείσης θα ήθελα να σε ευχαριστήσω θερμά για το βήμα και το ενδιαφέρον σου! Εύχομαι να είμαστε γεροί και σε μερικά χρόνια από τώρα όπως είπες, να συνεχιστεί αυτή η κουβέντα! Σε ευχαριστώ!!

 Και ‘γω σ’ ευχαριστώ Γιάννη για την συνάντηση. Έχει νόημα αυτή η συνομιλία γιατί εάν υπάρχει ένα κείμενο που συνοδεύει εικόνες, νομίζω ότι καλό είναι να προέρχεται και από ανθρώπους που γνωρίζουν εκ των έσω για ποιό  πράγμα μιλάνε. Και  εννοώ φυσικά αυτούς που κάνουν τις εικόνες.